Dopuszczenie się przez jednego z małżonków zdrady nierzadko bywa przyczyną rozpadu więzi, a tym samym przyczyną rozwodu. Istotne jest natomiast, iż zdradą nie jest wyłącznie nawiązanie dobrowolnych kontaktów intymnych przez jednego z małżonków z osobą trzecią. Zdradą może być również dopuszczenie się tzw. zdrady emocjonalnej.
CZYM JEST ZDRADA EMOCJONALNA?
Zdradę emocjonalną należy odróżnić od zdrady fizycznej. Niewiernością fizyczną jest nawiązanie dobrowolnych, pozamałżeńskich kontaktów intymnych, natomiast zdrada emocjonalna może przybierać przeróżne formy, m. in:
- brak szczerości co do uczuć względem współmałżonka,
- brak lojalności względem małżonka,
- nawiązanie silnej relacji z osobą trzecią, z wyłączeniem kontaktów intymnych;
Istotne jest, że zdrada emocjonalna bywa niezwykle trudna do wykazania przez Sądem z uwagi na fakt, że jej granice niełatwe do określenia, często zależne od stanu faktycznego konkretnej sprawy. Najczęstszą formą niewierności emocjonalnej jest nawiązanie z osobą trzecią silnej, intensywnej relacji, w którym więź emocjonalna partnerów podobna będzie do więzi występującej w małżeństwie lub w stałym związku.
Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1953 r., wydanego w sprawie o sygn. akt: I C 322/50 „naruszeniem wierności małżeńskiej jest wszelkie zachowanie się małżonka wobec osoby trzeciej płci odmiennej, które może stwarzać pozory cudzołóstwa lub w inny sposób wykracza poza granice przyjętej normalnie obyczajowości i przyzwoitości”.
CZY ZDRADA EMOCJONALNA MOŻE BYĆ PRZYCZYNĄ ROZWODU?
W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z art. 23 k.r.o. małżonkowie są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Naruszenie ww. obowiązków (w tym wierności) może, ale nie musi stanowić podstawy do rozwodu.
Aby Sąd mógł orzec rozwód małżonków, pomiędzy stronami zgodnie z art. 56 k.r.o. musi nastąpić zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego. Zupełny rozkład pożycia, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego z dnia 13 września 1952 r., sygn. akt: C 1702/51 i z dnia 13 stycznia 1953 r., sygn. akt: C 1631/52 oraz stanowiskiem powszechnie przyjmowanym w doktrynie, następuje wówczas, gdy ustaną szczególne więzi łączące małżonków w sferze duchowej, fizycznej i gospodarczej. Natomiast rozkład pożycia małżeńskiego jest trwały, gdy ocena oparta na doświadczeniu życiowym pozwala przyjąć, że na tle okoliczności konkretnej sprawy powrót małżonków do pożycia nie nastąpi.
Uwzględniając powyższe, należy mieć na uwadze, że nie zawsze zdrada – niezależnie od tego czy fizyczna, czy emocjonalna musi powodować zupełny i trwały rozkład pożycia małżonków. Jeśli trwale wygasły wszystkie trzy więzi (duchowa, fizyczna i gospodarcza) – zdrada emocjonalna może stanowić podstawę do orzeczenia rozwodu. W sytuacji natomiast, gdy mimo zdrady więzi zostały utrzymane – zdrada nie będzie uzasadniać orzeczenia przez Sąd rozwodu.
CZY DOPUSZCZENIE SIĘ PRZEZ MAŁŻONKA ZDRADY EMOCJONALNEJ MOŻE BYĆ PODSTAWĄ DO ORZECZENIA PRZEZ SĄD ROZWODU Z WYŁĄCZNEJ WINY?
Podobnie jak z pojęciem zdrady emocjonalnej jako przyczyny rozwodu – niewierność emocjonalna może, ale nie musi stanowić podstawy do orzeczenia rozwodu z wyłącznej winy małżonka, który tejże zdrady się dopuścił. Sprawy z zakresu prawa rodzinnego każdorazowo muszą być rozpatrywane indywidualnie, z uwagi na ich szczególny charakter. Aby Sąd mógł orzec o wyłącznej winie jednego z małżonków, musi w pierwszej kolejności przeprowadzić postępowanie dowodowe, ustalić dlaczego małżonek dopuścił się zdrady, jakie relacje łączyły małżonków itp.
Ponadto istotne jest, iż fakt, że małżonek dopuścił się zdrady emocjonalnej należy przed Sądem udowodnić np. poprzez przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków, wydruków korespondencji itp., co nie zawsze bywa proste.
