Umowa dożywocia jest jedną z umów cywilnoprawnych, uregulowaną w Kodeksie cywilnym. Jest ona dwustronnie zobowiązująca, ma charakter wzajemny.
Za jej pomocą właściciel nieruchomości zobowiązuje się przenieść własność nieruchomości na inną osobą, która w ramach wzajemności obowiązana jest zapewnić osobie przenoszącej własność dożywotnie utrzymanie. Zgodnie z art. 3531 Kodeksu cywilnego, który gwarantuje swobodę umów – strony umowy dożywocia mogą za porozumieniem ustalić obowiązki nabywcy.
Strona, forma i przedmiot umowy dożywocia
Stroną umowy dożywocia, która przenosi własność (zbywcą) może być jedynie osoba fizyczna. Nabywcą może być osoba fizyczna, a także osoba prawna i jednostka organizacyjna, która nie posiada osobowości prawnej, jeśli dysponuje zdolnością prawną. Istotne jest, że ważności umowy dożywocia nie warunkuje pokrewieństwo ze zbywcą.
Aby umowa dożywocia była ważna, musi zostać zawarta w formie aktu notarialnego.
Przedmiotem umowy dożywocia nie musi być cała nieruchomość, a może to być także jej część. Tę tezę potwierdził także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 marca 1998 r. (III CKN 219/98): „Nie budzi wątpliwości, że przedmiotem umowy przewidzianej w tym przepisie może być także udział we współwłasności”.
